قلب شیر بیدار شد

- می گویند نیت انجام یک کار، یعنی پیمودن نیمی از راه. می گویند اگر برای انجام یک کار با تمام وجود باور داشته باشی که می توانی آن را با موفقیت انجام بدهی، تقریبا 50 درصد از آن را انجام داده ای. مثلا روزی مردی جوان که ایرانی الاصل بود ولی درایران بزرگ شده بود، وقتی برای مربیگری در یکی از تیم های پایتخت به ایران آمده بود،درست وقتی از پله های هواپیما پایین آمد با همان لهجه خاص خودش که سخت فارسی صحبت می کرد، گفت:« من آمده ام که قهرمان شوم و می شوم». همان زمان خیلی ها به او خندیدند، حتی وقتی بعد از یک نیم فصل خوب، باخت هایش شروع شده بود،دو یا سه نفر دشمن درست و حسابی هم چیدا کرده بود اما باز همان حرف خسته کننده و تکراری را بر زبان می آورد:«ماقهرمان می شویم».

مرد جوان و شاگردانش که به آنها می گفت مردانی با قلب شیر آن قدر مشکل داشتند و فیفا هم نقره داغشان کرده بود که حرف از قهرمانی بسیار خنده دار جلوه کند اما انگار او نمی خواست هیچ چیز را قبول کند وآن قدر از قهرمانی با اطمینان حرف می زد که گاهی اوقات خبرنگاران فکر می کردند آقای مربی آنها را مسخره می کند اما تراژدی سپاهان که تمام شد و او جام قهرمانی را بالا برد، خیلی ها به او حرف هایی که برزبان می آورد اعتقاد آوردند.  

2- باید سرمربی تیم ملی می شد. راستش را بخواهید سرمربی هم شد،اما انگار نشد. راسشتش رابخواهید ما هم گیج شدیم که اصلا چه اتفاقی افتاد. امپراطور سرمربی شد، سرمربی نشد. امپراطور این لقبی بود که تماشاگران پرسپولیس به او داده بودند. با بقییه مربی ها فرق می کرد حتی تماشاگران استقلال هم دوستش داشتند. مرد محبوبی شده بود و کسی با سرمربی شدن او مخالفتی نداشت، اما سرمربی نشد چون یا لابی نداشت یا خیلی ها زودتر زنبیل گذاشته بودند و در صف بودند. خیلی ها هم فکر می کردند با همین قلب شیر گفتن و نیت کردن نمی توان تیم را به جام جهانی برد. فکر می کردند حتما باید مربی تیم ملی یا زیاد عصبی باشد یا این که زیاد مثل رییسش بخندد.

3- آن قدر لج بازی کردیم و آن قدر گفتیم قهرمانی امپراطور با پرسپولیس، حتی درشرایطی که تیمش کانون اختلاف بود و 6 امتیاز هم از مردان قلب شیر کم شد، اتفاقی بوده و قهرمانی را به دیگران نسبت دادیم که از تیم ملی غافل شدیم. و اما قطبی، او هم رفت به جای دیگری و کلا قید فوتبال ایران را زد. اما دراین سوی شهر تیم ملی آن قدر بد بود تا سرمربی اش برکنار شود، انتخاب بعدی هم آن قدر بد بود و تنش داشت که باز برگردیم به یک سال و نیم پیش، یعنی همان زمانی که امپراطور هم سرمربی شد هم سرمربی نشد. بعد از یک سال و اندی فهمیدیم اشتباه کردیم. سرمان به سنگ خورد و کاری را که باید مدت پیش انجام می دادیم تا به اما و اگر امروز برای تهییه بلیت آفریقای جنوبی نیفتیم را تمام کردیم.

4- روزگاری به تیم ملی کامرون می گفتند:«شیرهای رام نشدنی». همین یک لحظه فکر کردیم قطبی احتمال دارد در پیونگ یانگ یا سئول بعد از برد چه چیزی به خبرنگاران خارجی بگوید و احتمالا از قلب شیر مردانش حرف بزند ما را به یاد شیرهای رام نشدنی کامرون انداخت. اصلا فکر می کنید کامرونی ها چه طور این لقب را یدک کشیدند. فقط کافی است یک بار قطبی همین را بگوید تا همه رسانه های دنیا تیتر بزنند:«مردان ایرانی، قلب شیر دارند» فکر می کنید رمز صعود به جام جهانی چیست؟ همینکه یک نفر بیاید و همه چیز را از نظر روحی روانی به نفع تیم ملی کند. نیامده بگویید من به یازده قلب شیر احتیاج دارم. من تیم را حتما به جام جهانی می برم. بلیت آفریقای جنوبی رابگیرید.

5- قطبی این بار هم نیت کرده تیم را به جام جهانی را ببرد. او نیامده نیمی از راه را رفته و حالا فقط می خواهیم به شناختی که او از سرزمین یانگوم و جومونگ دارد دل ببندیم چون او مرد روزهای سخت است و می خواهد اشتباه فدراسیون فوتبال که یک سال و نیم طول کشده را جبران کند. حداقل قطبی این است که به معنای واقعی تا آخرین لحظه امید دارد، حداقل قطبی این است که او خوب می داند ایراین جماعت یعنی احساس،روحیه و نفوذ به قلبش. او خوب می داند اگر از روز اول به فوتبالیست ایرانی بگویی قهرمان می شوی یا صعود می کنی درنهایت صعود هم می کنی.

6- بی شک در دو سال گذشته انتخاب افشین قطبی را به عنوان سرمربی تیم ملی ایران باید بهترین و منطقی ترین تصمیم فدراسیون فوتبال دانست که خوب فهمیده سرمربی تیم ملی باید کسی باشد که نیامده نیمی از راه را با کارهای روحی روانی رفته باشد و قبل از هر چیز خودش به کارش ایمان داشته باشد.