این پرسپولیس، آن پرسپولیس نیست

می دوند اما مدیر نیستند

مرجع خبری پرسپولیس : اگر با نگاه کارشناسانه به بازی پرسپولیس مقابل مس نگاه کنید به پیشرفت در فاز انتقال پی خواهید برد .

 تماشای بازی مس - پرسپولیس، هر بیننده ای را متوجه یک تغییر مهم در فوتبال پرسپولیس می کند. اینکه آنها بیشتر می دوند. کسی که نگاه تخصصی و عمیق به فوتبال نداشته باشد، با همین جمله ساده به استقبال تفاوت پرسپولیس کنونی با تیم لیگ هشتم می رود و می گوید:«این تیم بیشتر از تیم فصل قبل تلاش می کند.» و اگر نگاه تخصصی به فوتبال داشته باشید، بی گمان به پیشرفت پرسپولیس در فاز انتقال پی برده اید.

پرسپولیس فصل گذشته در سیستم 1 - 3 - 2 - 4 سه بازیکن ایستا در خط سوم داشت که با توپ خیلی خوب کار می کردند، اما هر وقت توپ در اختیار حریف بود، به تماشاگر تبدیل می شدند و از جریان فعال مسابقه خارج می شدند. کریمی، باقری و پتروویچ سه ستاره «با توپ» پرسپولیس بودند که بدون توپ، به تیم ضربه می زدند و در فاز انتقال از حمله به دفاع یا انتقال از دفاع به حمله، ایجاد دردسر می کردند. این بار اما کرانچار تیمی تحویل گرفته که البته تحت تأثیر ستاره ستیزی انصاری فرد، وزنی پایین از نظر اسم بازیکنان و تعداد ستاره ها دارد، اما در نقطه مقابل پر از نیروهای دونده ای است که تازه در فاز اثبات خود به عنوان بازیکن فیکس پرسپولیس هستند.

پرسپولیس این دوره لیگ را هم با سیستم 1 - 3 - 2 - 4 آغاز کرده، اما این بار در خط سوم، سه مهره دونده دارد؛ بائو، مجتبی زارعی و بادامکی

که این آخری معلوم است در تمرینات پیش فصل متحول شده و چند کیلو هم لاغر کرده تا به ترکیب اصلی پرسپولیس برگردد. تیم تازه پرسپولیس، برای به دست آوردن توپ چند برابر تیم فصل قبل انرژی می گذارد و می دود و این از نشانه های آشکار افزایش نیروی جوانی و نیروی انگیزه است. در مقابل اما توان مدیریتی پرسپولیس در داخل زمین کم شده است. این را می توان به راحتی از سه بار از دست دادن برتری یک گله مقابل مس درک کرد.

در همین مواقع است که داشتن ستاره ای مثل علی کریمی ایجاد تفاوت می کند. پرسپولیس در فصل قبل از نظر اسم و تجربه زیادی سنگین و راکد شده بود، اما این بار هم زیادی احساس سبکی می کند. البته حالت کنونی باز بهتر از حالت قبل است چه اینکه تیم لاغر، بتدریج باتجربه و مدیر می شود، اما تیمی که از اول فصل چاق و راکد باشد، بازی به بازی چاق تر و بی انگیزه تر خواهد شد.

پرسپولیس بتدریج وزن تجربی و فنی اش بیشتر می شود و در لیگی که توان جسمانی مهمتر از ویژگیهای فنی و تاکتیکی است، می تواند با مهره های دونده خود مدعی قهرمانی باشد، اما کرانچکار به عنوان یک مربی مدرن و استاندارد باید به متعادل کردن تیمش در داخل زمین و افزایش توان مجموعه اش در «مدیریت مسابقه» بیندیشد؛ نکاتی که در صورت ساده گرفتن شأن، امتیازات زیادی را از حساب پرسپولیس خارج خواهد کرد. در لیگ ایران فاصله تیمهای قعر جدول با مدعیان قهرمانی هم ناچیز است و همین نکته نشان دهنده اهمیت مدیریت مسابقه و داشتن بازیکنانی با روحیه مربیگری در داخل زمین است؛ چیزی که پرسپولیس فصل قبل در زمین زیاد داشت و حالا خیلی کم دارد.