مرجع خبری پرسپولیس : قبل از اینکه دو تیم به زمین چمن برسند و سرمربی پرسپولیس با آن لباس‌های گرانقیمت و اندام تنومندش از دور نمایان شود، از همان سکوهای خالی هر از گاهی فریاد «سلطان علی دایی» شنیده می‌شد.
سوت بازی که خورد جمعیتی که تعدادشان بیشتر شده بود دوباره دایی را تشویق کردند. هادی نوروزی گل زد اما علی دایی بود که با عنوان «آقای گل» تشویق می‌شد. به بهانه شروع نیمه دوم حالا نزدیک به 20 هزار نفر فریاد سلطان علی دایی را سر می‌دادند تا یکی از 50 اسطوره زنده فوتبال دنیا قبل از نشستن روی نیمکت برای آنها دست تکان دهد.
گل دوم را هم نوری زد اما دوباره دایی بود که تشویق می‌شد. شدت تشویق‌ها در پایان مسابقه به اوج خود رسید و بالاخره پس از 5 هفته ناکامی و در آغوش کشیدن بحران این سرمربی پرسپولیس بود که با فریاد هواداران بر عکس هفته‌های گذشته هم دست تکان می‌داد و هم لبخند می‌زد.
دقیقه 84 اما اتفاق دیگری افتاد تا همه بدانند دوشنبه شب علی دایی چهره ویژه مسابقه‌ای است که راحت‌تر از حد تصور به سود مجموعه تحت هدایت او پایان یافته است. برای بعضی‌ها عجیب نبود اما آنهایی که هر دقیقه به رابطه بین بازیکنان پرسپولیس و علی دایی توجه می‌کردند لحظه‌ای به فکر فرو رفتند که «چرا هر 11 بازیکن پرسپولیس با سرعت هر چه تمام‌تر به سوی دایی آمدند و بعضی از آنها صورت او را بوسیدند و روی سر و کولش پریدند؟» بیایید کمی مثبت اندیش باشیم و به این فکر کنیم که علی دایی می‌تواند گاهی در پرسپولیس و به‌عنوان سرمربی هم همان چهره منحصر به‌فردی باشد که در اجلاس فیفا، کشورهای حوزه خلیج فارس و بسیاری از کشورهای صاحب فوتبال می‌شناسندش. اینکه چرا بازیکنی که گل زده تشویق نمی‌شود اما فریاد «سلطان علی دایی» از زبان‌ها نمی‌افتد برای پرسپولیس و خود دایی اتفاق بزرگی است و البته نشان می‌دهد بلند شدن صدای تشویق او که از سراسر ورزشگاه شنیده می‌شود، می‌تواند نشان‌دهنده این مهم باشد که پرسپولیس هنوز از مردان بزرگ خالی نشده.
دقیقه 84 بود که فهمیدیم درست مثل خیلی از آن 20 هزار نفر، بازیکنان پرسپولیس هم دوستش دارند. آنها طاقت سرافکندگی علی آقای خودشان را نداشتند و تصور اینکه بعد از سومین شکست متوالی خطوط چهره او به چه شکلی درمی‌آید، برایشان دشوار بود. این اتفاق به همه آنها کمک کرد تا دوست داشتن‌شان را اینچنین به مربی خود نشان دهند و این بار با هم بخندند. علی دایی عصر دوشنبه خوشحال بود چون این بار به غیر از اهتمام و لطف خدا به او، همه اطرافیانش او را دوست می‌داشتند، پس بعید است سرمربی پرسپولیس حتی چند سال بعد غروب دوشنبه سوم آبان 89 را فراموش کند.
سلام رفیق.
اگه اهل تبادل لینک هستی خبرم کن