داریوش مصطفوی باز هم در قامت یک ناکام و به عبارت بهتر شکست خورده صحنه مدیریت فوتبال ایران را ترک کرد تا مشخص شود شیوه کاری او که اطاعت صرف از مقام مافوق خود است همچنان تبعات سختی را برای او به دنبال می آورد.
نسل جدید، داریوش فوتبال ایران را از آن زمان که بر مسند فدراسیون فوتبال در سال های میانی دهه هفتاد تکیه داشت به یاد می آورند. همان سال هایی که فدراسیون فوتبال به مدد مدیریت او به یک کیف و مهر داخل آن و چند کاغذ با سربرگ فدراسیون خلاصه می شد! یعنی همان روزهایی که نسل طلایی فوتبال ما مجبور بود در زمین گلف تمرین کند و لیگ یک سال ما همیشه در اواسط سال آینده به اتمام می رسید! سرانجام شرایط مدیریتی کشور در آن سال ها به گونه ای شد که مصطفوی و بسیاری از مدیران همطراز او از لحاظ کارایی، مجبور به خالی کردن پست های خود شدند و درست بعد از خروج او بود که فوتبال ایران تولد مدیریتی خود را با صفایی فراهانی آغاز کرد و به حق شخصیت جدید و جدی تری به خود گرفت
سلام دوست عزیز به من سر نزدی