میراث عنایت،؟مایه؟خجالت!

مرجع خبری پرسپولیس : اگرچه عدم انتخاب هیچکدام از داوران وسط ایرانی برای قضاوت در جام ملت‌های آسیا باعث شده بود سوت‌های مسابقات دوحه دور از دسترس قاضیان کشورمان به نظر برسد، اما مصدومیت ابراهیم الغمدی عربستانی ورق را برگرداند و محسن ترکی را به عنوان نفر اول مسابقه مهم ژاپن و سوریه معرفی کرد.

بعد از انبوه رجزخوانی‌های رییس سابق کمیته داوران کشورمان در مورد اینکه نوع انتخاب داوران این جام، غیراصولی بوده و به ناحق دست ایرانیان از قضاوت رقابت‌های این تورنمنت کوتاه مانده است، انتظار می‌رفت فرصت بادآورده داوری این مسابقه از سوی محسن ترکی – بهترین قاضی حال حاضر کشورمان – چنان نیکو پاس داشته شود که خود AFC انگشت حسرت به دهان بگذارد و به صرافت تصحیح فوری اشتباهش در اسرع وقت بیفتد! نتیجه اما، چه بود؟

قضاوت بحث‌برانگیز و سرشار از اشتباهات و ناهماهنگی‌های متنوع کادر تمام ایرانی داوری این مسابقه، به بحث روز محافل رسانه‌ای تبدیل شد و جنجال‌های فراوانی به وجود آورد.

برخی به درستی بر این باورند که چه بسا خطاهای ترکی در این بازی و به ویژه اعلام پنالتی او به سود ژاپن، سرنوشت نهایی قهرمان جام را تغییر بدهد و تیمی را که می‌توانست در همین مرحله گروهی حذف شود، تا مراحل پایانی پیش ببرد. با این اوصاف، آنچه را پنجشنبه شب در قطر گذشت، باید به حساب میراث ماترک مردی گذاشت که هرگز نخواست قبول کند «ضعیف» هستیم.
2) شاید خیلی جاهای دیگر بشود با لفاظی، ادعاهای بی‌سند و مانورهای پرشمار تبلیغاتی، ضعف را قوت، کژی را راستی و پسرفت را پیشرفت جلوه داد و سوار بر موج کاذب خوشبختی‌های مصنوعی باقی ماند، اما ماجرای «فوتبال» حکایت متفاوتی است و در آن به این راحتی ‌ها نمی‌شود قلب واقعیت کرد. به رغم همه خودستایی‌های دوستان مسوول در کمیته داوران و با وجود کوشش‌های بی‌وقفه آنان در زمینه جوسازی برای تظاهر بهبود اوضاع داوری در کشورمان که با انتخاب قاضی ایرانی برای داربی به اوج خودش رسید، امروز شاهد پس لرزه‌های بی‌آبروکننده ماهیت واقعی داوری ایران، در عرصه بین‌المللی هستیم؛ آنجا که تنها قضاوت تصادفی داور وسط کشورمان در این بازی‌ها، محل جدل‌های گوناگون می‌شود و حتی کار را به انتشار زمزمه‌هایی در مورد شکایت طرفین از داور ایرانی به AFC می‌کشاند. جدا که گوارای‌مان باد، این همه اعتبار و افتخار...!
3) می‌توانستیم به جای دعوا کردن با منتقد و دفاع از سیاهی ماستی که قاعدتا باید سفید باشد(!) به علاج یا دست کم تسکین اوضاع داوری در کشورمان بپردازیم، می‌توانستیم به جای دفاع از خطای دید مرگبار کمک داور موتورسوار داربی، جلوی ضرر را بگیریم تا خود او سه هفته بعد بازی کرمان را با اشتباهی دیگر به جنجال نکشاند، می‌توانستیم به جای درافتادن با مربیانی که سوگوار حق نادیده گرفته شده‌شان بودند، دست کم در امر «آموزش کتابی» داوران کوشاتر باشیم تا گاف بی‌نظیر قاضی بین‌المللی‌مان در میدان فولادشهر، جمعی را به فوتبال ایران نخنداند، می‌توانستیم به جای «نق زدن» پس از غیبت در جام جهانی و حتی جام ملت‌های آسیا، شکست را بپذیریم و برای جبران زحمت بکشیم تا امروز این‌ گونه مورد سرزنش توام با تحقیر هم‌قاره‌ای‌ها قرار نگیریم، اما افسوس که عادت کرده‌ایم «زمان» را به نفع جدال‌های بیهوده روزمره و «منم» کردن‌های خودخواهانه به کشتن بدهیم. حقیقت آن است که اگر مطابق انتظارات اولیه، سوتی از این بازی‌ها به کف داوران ما نمی‌رسید، خوش اقبال‌تر می‌بودیم و کماکان می‌توانستیم روی ادعاهای واهی‌مان پافشاری کنیم، اما حالا چنان نمایش اسفباری ارایه کرده‌ایم که حتی با وجود پیشرفت‌های احتمالی آتی هم بعید است بتوانیم AFC را برای «صاحب حق» بودن‌مان اقناع کنیم و تصویر خراب‌مان را به این آسانی‌ها مورد ترمیم و بازسازی قرار بدهیم.
4) عملکرد دور از ذهن محسن ترکی و شرکا در جام ملت‌های آسیا، آیینه تمام نمای وضعیت این حوزه در کشورمان به شمار می‌رود. فقط امیدواریم مسوولان سابق، فعلی و آتی کمیته داوران و نیز دست‌اندرکاران ارشد فدراسیون فوتبال که تاکنون به نقدهای «فارسی» منتشر شده، عکس‌العملی غیر از «بی‌تفاوتی» نشان نداده بودند، به انتقادات جاری ژاپنی‌، عربی و .... توجه بیشتری کنند و کمی به فکر فرو بروند!